Rozmyślajmy dziś wierni chrześcijany, jako Pan Chrystus za nas cierpiał rany; od poimania nie miał odpocznienia aż do skonania.
Naprzód w Ogrojcu wziął pocałowanie, tam Judasz zdrajca dał był katom znamię: Oto patrzajcie, mego Mistrza macie, tego imajcie.
Wnet się rzucili jako lwi zaciekli, Apostołowie od Niego uciekli; On zaś był spiesznie wiedzion do Annasza, Pociecha nasza.
Przed sąd Piłata gdy był postawiony, niesprawiedliwie został oskarżony; rozkazał Piłat, by był biczowany ten Pan nad pany.
Koronę z ciernia żołnierze uwili, naszemu Panu na głowę wtłoczyli, naśmiewając się przed Nim przyklękali, Królem Go zwali.
Krzyknęła potem tłuszcza zbuntowana: “Nie chcemy tego za swego mieć Pana; niechaj na krzyżu swój żywot położy ten to Syn Boży!”
Krzyż niosąc, na śmierć szedł nieustraszenie; oprawcy niecni zwlekli zeń odzienie, do krzyża Zbawcę okrutnie przybili, octem poili.
Z wołaniem głośnym po tak srogiéj męce skonał, oddając ducha w Ojca ręce; zagasło słońce, strach ludzi oniemia, trzęsła się ziemia.
Zstąpił do piekieł Król wieczystéj mocy, z niewoli lud swój wybawił sierocy; umarłych ciała z grobów powstawały, widzieć się dały.
Zacny Nikodem wraz z Józefem śmiało zanieśli prośbę o Jezusa ciało; dozwala Piłat, pełnią się bez zwłoki Boże wyroki.
W wieczornéj porze nie tracąc ni chwili, ostrożnie z krzyża Jezusa złożyli; Matuchna Jego ciało piastowała, rzewnie płakała.
Wnet prześcieradło usławszy na ziemi, uczcili ciało balsamy drogiemi; w świeżo kowanym grobie położyli, płacz uczynili.
Płaczmy i my też, wierni chrześcijany, dziękując Panu za najdroższe rany, iż, by nas zbawić, lejąc krew obficie, dał za nas życie.