|
|
Te saeculorum Principem, Te, Christe, Regem Gentium,
Te mentium, Te cordium Unum fatemur arbitrum.
Scelesta turba clamitat: Regnare Christum nolumus:
Te nos ovantes omnium Regem supremum dicimus.
O Christe, Princeps Pacifer, Mentes rebelles subiice:
Tuoque amore devios, Ovile in unum congrega.
Chwała bądź Maryi na niebieskim tronie,
Która w różańcowej królujesz koronie.
Święta nad Świętymi, Lilijo!
Matko różańcowa, Maryjo!
Boże, któryś rzekł: Jeśli nie staniecie się jako dzieci, nie wejdziecie do Królestwa niebieskiego, daj nam, prosimy w pokorze i prostocie ducha tak w ślady świętej Dziewicy Teresy wstępować, abyśmy wieczną nagrodę otrzymać mogli. Który żyjesz i królujesz z Bogiem Ojcem, w jedności Ducha Świętego Bóg na wieki wieków. Amen
 Angele Dei, qui custos es mei, me, tibi commissum pietate superna,
illumina, custodi, rege et guberna. Amen.
Popołudnie 30 września jest dramatyczne. Około 14.30, nadludzkim wysiłkiem, Teresa podnosi się na łóżku. Jej głos jest „jasny i silny”. Ręce ma „całe sine”. Modli się: „Mój Boże! Ulituj się nade mną!… O Maryjo, przyjdź mi z pomocą!… Mój Boże, jak cierpię!… Kielich jest pełen… Pełen aż po brzegi!… Nigdy nie będę umiała umrzeć!” (DE 30.9).
Około wpół do piątej, cała wspólnota zbiera się w infirmerii. Przez dwie godziny, straszliwy charkot rozdziera jej piersi, drży na całym ciele. Obfity pot spływa jej po policzkach i przesiąka ubranie. Wydaje ciche okrzyki.
Około 19.00, matka Maria od świętego Gonzagi odsyła modlącą się od dwóch godzin wspólnotę. Matka Agnieszka od Jezusa, przerażona męką konania siostry, wychodzi i idzie modlić się przed niewielką figurę Najświętszego Serca, stojącą na schodach prowadzących na piętro, aby jej siostra nie popadła w rozpacz.
Po upływie 20 minut Przełożona widzi, że zbliża się koniec. Każe zadzwonić dzwonkiem infirmerii, mówiąc: „Otwórzcie wszystkie drzwi!” Siostry klękają wokół łóżka. Chora, ściskając swój krucyfiks, wypowiada wyraźnie: Kocham Go!…”, w chwilę potem: „Mój Boże… kocham… Cię!”.
Liturgiczne Święto Św. Teresy z Liseux obchodzi się dnia 3 października.
Stabat Mater
Bolejąca Matka stała U stóp krzyża, we łzach cała, Kiedy na nim zawisł Syn.
A w Jej pełnej jęku duszy, Od męczarni i katuszy, Tkwił miecz ostry naszych win.
Jakże smutna i strapiona Była ta błogosławiona, Z której się narodził Bóg.
Jak cierpiała i bolała, Jakże drżała gdy widziała Dziecię swe wśród śmierci trwóg.
Któryż człowiek nie zapłacze, Widząc męki i rozpacze Matki Bożej w żalu tym ?
Któż od smutku się powstrzyma, Mając matkę przed oczyma, Która cierpi z Synem swym ?
Widzi, jak za ludzkie winy Znosi męki Syn jedyny, Jezus – jak Go smaga bat.
Widzi jak samotnie kona Owoc Jej czystego łona, Dając życie za ten świat.
Matko, coś miłości zdrojem, Przejmij mnie cierpieniem swoim Abym boleć z Tobą mógł.
Niechaj serce moje pała, By radością mą się stała Miłość, którą – Chrystus Bóg.
Matko święta, srogie rany,Które zniósł Ukrzyżowany, Wyryj mocno w duszy mej.
Męką, Syna rodzonego,Co dla dobra cierpiał mego, Ze mną się podzielić chciej.
Pragnę płakać w Twym pobliżu, Cierpiąc z Tym, co zmarł na krzyżu Po mojego życia kres.
Chcę pod krzyżem stać przy Tobie, Z Tobą łączyć się w żałobie, I wylewać zdroje łez.
Panno czysta nad pannami, Niechaj dobroć Twoja da mi Płakać z żalu z Tobą współ.
Bym z Chrystusem konał razem, Męki Jego był obrazem, Rany Jego w sobie czuł.
Niech mnie do krwi rani zgraja, Niech mnie męki krzyż upaja I Twojego Syna krew.
W ogniu Panno, niech nie płonę, Więc mnie w swoją weź obronę, Gdy nadejdzie sądu gniew.
Gdy kres dni przede mną stanie, Przez Twą Matkę dojść mi Panie, Do zwycięstwa palmy daj.
Kiedy umrze moje ciało, Niechaj duszę ma z swą chwałą Czeka Twój wieczysty raj.
Amen.
Vexilla Regis prodeunt: Fulget Crucis mysterium,
Qua vita mortem pertulit, Et morte vitam protulit.
Quae vulnerata lanceae Mucrone diro, criminum
Ut nos lavaret sordibus, Manavit unda et sanguine.
Impleta sunt quae concinit David fideli carmine,
Dicendo nationibus: Regnavit a ligno Deus.
Arbor decora et fulgida, Ornata Regis purpura,
Electa digno stipite Tam sancta membra tangere.
Beata, cuius brachiis Pretium pependit saeculi:
Statera facta corporis, Tulitque praedam tartari.
O CRUX AVE, SPES UNICA, Hoc Passionis tempore
Piis adauge gratiam, Reisque dele crimina.
Te, fons salutis Trinitas, Collaudet omnis spiritus:
Quibus Crucis victoriam Largiris, adde praemium. Amen.
 Huczą lasy, szumią zdroje,
Jakby wielbiąc Imię Twoje;
Bo to Imię ukochane
Goi każdą w sercu ranę:
Bo to Imię w całym świecie
Wielbi starzec, kocha dziecię.
|
|
